آنچه که از تاريخ نقل شده اين است که سر بريده و مقدس حضرت ابي عبدالله الحسين(ع) به هنگامي که در شهر دمشق عبور داده مي شد ، آیه ۹ سوره کهف را تلاوت مي کرد: «ام حسبت ان اصحاب الکهف والرقيم کانوا من آياتنا عجبا؛ آيا پنداشته اي که اصحاب کهف و رقیم از نشانه های شگفت ما بوده اند؟»
در روايتي آمده است كه هنگامي كه سر امام حسين(ع) را از درختي آويزان كرده اند، از آن سر صداي خواندن آيه«سَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ»شنيده شد.
ودر گزارشی دیگر، در دمشق ، صداي خواندن «لا قوه الا بالله» و«أَنَّ أَصْحابَ الْكَهْفِ وَ الرَّقِيمِ كانُوا مِنْ آياتِنا عَجَباً»شنيده شد. زيد بن ارقم وقتي اين صداها را شنيد گفت: اي فرزند پيامبر خدا! كار تو بسيار شگفت است.(۱)
شيخ عباس قمي ، قرائت قرآن توسط سر امام حسين(ع) را به اين صورت آورده است:
قطب راوندي از منهال بن عمرو روايت كرده است كه گفت: به خدا سوگند كه در دمشق بودم، سر مبارك امام حسين(ع) را بر سر نيزه كرده بودند و در پيش روي آن جناب، كسي سوره كهف مي خواند. چون به اين آيه رسيد:«أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحابَ الْكَهْفِ وَ الرَّقِيمِ كانُوا مِنْ آياتِنا عَجَباً»به قدرت خدا سر مقدس سيد الشهداء(ع) به سخن درآمد و به زبان فصيح گويا، گفت: امر من از قصه اصحاب كهف عجيب تر است.(۲)
پی نوشت:
- مجلسی، بحارالانوار، ج ۴۵، ص ۳۰۴٫
۲٫قمی ، منتهي الآمال، ج ۱، ص ۷۸۳٫
